در حالی که رهبری سازمان مجاهدین طی 14 سال در انتقال نیروهایش از عراق به خارج از آن کشور کارشکنی می کرد، امروز تلاش دارد که پایان انتقال این نیروها به آلبانی را یک "پیروزی" جا بزند. رهبری سازمان مجاهدین پس از شکست عملیات فروغ جاویدان عملا در عراق به لحاظ سیاسی و نظامی قفل شده و در بن بست قرار گرفت. انقلاب ایدئولوژیک که مسعود رجوی آن را به راه انداخت، تلاش داشت تا اذهان نیروها از دلایل شکست و پاسخگوئی خودش به چرائی ها را به انحراف کشانده و درعوض، خودِ نیروهای رزمنده ارتش آزادیبخش را مسبب شکست معرفی کند. از این زمان به بعد محور عمده ی تلاش ها و سیاست گذاری ها در سازمان مجاهدین با هدفِ فرار از پاسخگوئی در قبالِ شکست استراتژی "جنگ آزادیبخش، ارتش آزادیبخش" و فرار از پذیرش مسئولیت رهبری سازمان، بویژه شخص مسعود رجوی در این خصوص تنظیم شده است. خروج از عراق، اعتراف آشکار به این شکست محسوب می شد، از این رو رهبری مجاهدین طی سال های طولانی با خروج از عراق مخالفت کرد. آن زمان نیز که فشار دولت ایالت متحده آمریکا بر روی مجاهدین برای خروج از عراق بالا گرفت، رهبری مجاهدین ضمن تن دردادن به این فشار، تلاش کرد تا با کارشکنی، پروسه ی خروج از عراق را طولانی تر کند. قصد این بود تا با مانورِ مظلوم نمائی بر روی "شهدا" ی حملات موشکی به لیبرتی، در پایان، خروج از عراق، با فریبکاری و تبلیغات یک "پروژه پیروزمندانه" جا زده شود. هدف اصلی اما، انحراف افکار عمومی و نیروهای تشکیلاتی و هواداران این سازمان از این سوال است که پس تکلیف استراتژی ارتش آزادیبخش چه شد و چرا سرانجام این استراتژی به آلبانی ختم شد؟ ادامــه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر