اینکه در جریان اعلام تغییر مواضع ایدئولوژیک خطاهای سنگینی رخ‌داده و تحولی که چه بسا می‌توانست به نحوی طبیعی انجام شود به شکل سزارین صورت گرفته دستاویز انواع بی‌عدالتی‌ها، تهمت‌ها و حتی دشنام‌ها شده است. چه تجربه مجاهدینی که به زندان افتادند و بسیاری از آنها در همان نخستین سال‌های زندان اعتقادات مذهبی را از اندیشه سیاسی خود جدا کردند، چه تجربه آنها که در بیرون زندان یا در خارج کشور این راه را پیمودند گواه کارآمد نبودن دگم‌های مذهبی‌ست. بدیهی‌ست که در تجربه ما گرایش نخستین مجاهدین به مبارزه ضد امپریالیستی و عدالت جویانه همانا ادامه طبیعی خود را در پیمودن راه کارگران و زحمتکشان دیده و می‌بیند. آنان که در میانه راه متوقف شدند و کوشیدند به دفاع از موضعی عقب مانده بپردازند مرا به یاد این گفته حنیف نژاد می‌اندازد که می گفت: "کسی که بخواهد از موضعی عقب مانده دفاع کند باید بر موضعی عقب مانده‌تر بایستد". بد نیست آقایان میثمی و رجوی که دو انشعاب به راست را در تحولات سازمان مجاهدین نمایندگی می‌کنند خود را در آیینه سخن حنیف نژاد و راهی که اولی در دفاع از جمهوری اسلامی و سپس اصلاح طلبان و دومی برای کسب قدرت سیاسی به هر قیمت از سال 57 تا کنون دنبال کرده‌اند بیندیشند. مسلم است که آنها راه خود را برگزیده‌اند و من توهمی نسبت به آینده آنها ندارم. مسئولیت‌شان در برابر توده‌ها و تاریخ را خودشان باید پاسخ بدهند. راهی که من شانس و افتخار پیمودن آن را داشته‌ام از شیفتگی در برابر عدالت شروع شد و با دلبستگی به کمونیسم ادامه داشته و دارد. ادامـه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر