در نگاه مسعود رجوی مهم نیست فرد در دهه‌ی ۶۰ یا اصولاً در گذشته چه جنایاتی را مرتکب شده است مهم این است که در حال حاضر چیزی علیه او نگوید. افراد هر سابقه‌ای داشته باشند برای وی فرقی نمی‌کند اتفاقاً هرچه بدتر بهتر. گندیدگی هرچه بیشتر مناسب‌تر. او از این استعداد برخوردار است که توابان، درهم‌شکستگان، بریدگان و خائنین را به خدمت خود گیرد تا از آنها علیه زندانیان مقاوم استفاده کند. استدلال او این است که این دسته از زندانیان، «بدهکار» رهبری هستند در حالی که زندانیان مقاوم و مبارز، «طلبکار» هستند. بر اساس این تحلیل تعدادی از توابان فعال زندان‌ها به فرماندهان «ارتش آزادیبخش ملی» سابق تبدیل شدند و در روابط مجاهدین هرگونه روشنگری در مورد آنها به شدت سرکوب می‌شد و به جای آن زندانیان مقاوم سر از زندان‌های اشرف درآورند و مجبور به تحمل فشارهای مختلف روحی و جسمی شدند تا بپذیرند که «تیرخلاص» زده‌اند و یا «نفوذی» رژیم هستند. رجوی در خارج از کشور هم همین سیاست را دنبال میکند. تعدادی از هواداران این سازمان در کشورهای اروپایی از جمله تواب‌های فعال زندان‌های تهران و شهرستان‌ها هستند. ادامــه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر