آی دزد، آی دزد -۴ محمدرضا روحانی

می‌دانیم که رهبر عقیدتی از روبرو شدن با واقعیت ها وحشت دارد. او نمی خواهد بپذیرد که جهان عوض شده و بایدخود را با جهان تطبیق دهد. بنابر این به اتکاء امکانات مادی عظیمی که دارد سعی می‌کند صدا خفه کن ها را به هر قیمتی به کار گیرد تا منتقدان خود را جلاد، خودفروش، تواب، خائن، شکنجه‌گر، ناسپاس، نمک‌نشناس، فرومایه و صدها صفت زشت دیگر که لایق خودش و چاپلوسان درگاهش است بخواند. ششصد روز اس تکه بیش از ششصد را سر کار گذارد، که در این باب بگویند، بنویسند، بخوانند، تولید، پخش و نشر کنند و هر روز بیشتر از روز پیش در منجلاب خود‌ساخته‌اش فرو می‌رود. سرنوشت او رقت انگیز شده است. اگر فحاشی‌های او از قدر و مقام شاملو و مرضیه کاست به دیگران هم لطمه می‌زند. ادامه‌ی مطلب...