چهار سال گذشت!مروز اول نوامبر است. و من به رویا یا واقعی بودن روزها و لحظه هائی فکر می کنم که کولی همراهم را آماده سفرش می کردم. اول نوامبر است. و من باردیگر از هیاهوی باشکوه، پرعظمت و شتاب آلود هستی فاصله ای می گیرم، به گوشه اتاقک کوچکم برمی گردم و به رختخوابی که در آن آسود، به پیراهنی که هنگام مرگ بر تن داشت، و به آخرین برق چشمان مهربانش فکر می کنم! ادامه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر