تا آنجا که به خانواده ما بر می گردد، در واقع از همان روز که برادرم به اسارت رفت تا روزیکه با تحویل ساک دستی کوچکی اعدام وی را اعلام کردند، یعنی هفت سال تمام، مادر نیز هر روز طناب مرگ را بر گلوی خویش احساس میکرد و یقین دارم هنوز هم حس می کند و اکنون با گذشت بیست و پنج سال مادری پیر و فرسوده با فراموشی پیش رفته هنوز در جستجوی مزار گم شده عزیزش می موید، از این رو می توانم بگویم، بی شک مادران و پدران خود نیز زندانیانی بودند که به آهستگی و در انزوا هر روز اعدام می شدند. ادامه‌ی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر