رنجنامه و دلنوشته رضا آزموده برای مادرش

برای مادرم و مادران جان باختگان راه آزادی و برابری
خیلیها خبردار نشدند بر شما و مادرانی مثل شما ! چه گذشت !؟
مادر عزیزم , من نمیدانم حس یک مادر چگونه است که همه چیز خود را برای فرزندانش میگذارد و زندگی خودش را فدای سلامتی و رشد و بهبودی و... آرامش و آسایش و ...........فرزندانش میکند ! و هیچگاه نخواهم توانست این حس را درک کنم , من خیلی از شما یاد گرفتم . و خیلی از ارزشهای انسانی را در شما دیدم و شما همیشه بدون هیچ چشم داشتی و یکطرفه برای ما , از جان و روح خودت مایه گذاشتی ! هیچگاه از دردهای خودت برایمان نگفتی ! برای اینکه ما را ناراحت نکنی ! احساس خودت را نگفتی , وقتی که مصیبتی را برای تو ایجاد کردیم ! آیا تو در ٧٨ سال عمر خودت , یکسال زندگی آرام داشتی !؟ آیا گذاشتند !؟ تو زندگی کنی ؟ نمیدانم از کدام قسمت زندگی تو شروع کنم !؟ ولی میخواهم برای قدردانی از تو و مادرانی مثل تو بنویسم , آخه تو که سواد نداری ! تو که اینترنت و مدیا نمیدانی چیست ! تو که همیشه بدون چشم داشت پرداخت کردی , بدنبال مطرح کردن خودت نبوده و نیستی ! ای کاش میتوانستی خودت حرف دلت را بگوئی ! تو از دردهای خودت نگفتی و نمیگوئی! که مبادا دیگر فرزندانت را آسیب برسانند ! ولی من که میتوانم از تو بگویم . من باید پنج سال پیش از تو و دیگر مادران میگفتم و نگفتم , مرا ببخشید که تاخیر دارم , امیدوارم قادر باشم , گوشه هائی از دردهای شما را به تصویر بکشم .  ادامه مطلب