حضوربخشی از هنرمندان کشور در تجمع تالاروحدت و سخنرانی روحانی چالش هائی را درصفوف هنرمندان برانگیخته است که از جهانی بازتابی از شکاف ها و روندهای کلی تری است که از مدتها پیش در سطح جامعه جاری بوده است. از این رو وجود تقابل و رویکردی دوگانه درمیان صفوف اهالی هنرچندان غیرمنتظره نیست.*. گرچه حضورآن دسته از هنرمندان که خود را مستقل و غیروابسته به رژیم می دانند، در این همایش محکوم است و باید مورد نقد و انتقاد قرارگیرد، اما آیا آن به معنی برخورد تخاصم آمیز با بخش پراگماتیستی و مصلحت گرا، توسط بخش های رادیکال تر است؟. مرزبندی و انتقاد به چنان رویکردی بجای خود درست، اما شیوه برخورد باید چه گونه باشد؟. دمیدن برآتش تخاصم و یک کاسه کردن آن با حاکمیت، چه بسا موجب قطب بندی های مصنوعی و تشتت بیشتر در صفوف هنرمندان و بطورکلی در فرایند تقویت و تکوین جنبش مطالباتی- ضداستبدادی گردد. و حال آن که شیوه برخورد انتقادی و بدور از تخاصم با درنظرگرفتن چالش های اجتناب ناپذیری که بین اهداف آن ها و حکومت سانسور و مداخله وجودخواهد داشت، می تواند درجذب گرایش هائی که در کوران آزمون و خطا چه بسا قادرمی شوند سمت گیری خود را تصحیح کنند و در راستای مبارزه ضداستبدادی و هنربالنده قرارگیرند، نقش مثبتی ایفاء کند. از همین رو نوشته حاضر ضمن محکوم کردن قاطع دخیل بستن به قدرت، اما در صدد آن نیست که با ساده و دوقطبی کردن وضعیت و تقلیل صورت مسأله به سفید و سیاه و نادیده گرفتن واقعیت رنگ خاکستری، تصویری یکدست از جبهه مقاومت ارائه دهد: ادامه مطلب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر