بعضی هاشان، در همان پرلاشز، کمی اينطرف تر يا آنطرف تر، گودال کوچکی دارند، و تکّه سنگی بر آن. کمال رفعت صفايی مثلاً. شاعر آزرده دلی که تا واپسين دم حيات، همچنان بی شيله پيله و مهربان و خالی
از کينه مانده بود. آنطور که انگار که دردش نه از زخم خنجر نارفيقان، بلکه
از مسخ شدگی خود آنان است. و اين را دريکی از همان آخرين روز هايش، بر تخت کلينيک، با همان معصوميّت
هميشگی اش به من گفت. خوشحال از آن که کانون نويسندگان، بالاخره، اطلاعيه
يی داده است و بر آن نانجيبان ـ که هنوز همچنان نانجيبند، و هنوز همچنان،
جمعی اشان از آيينه، و جمعی اشان از حقد و حسد انباشته شده در خویش انتقام
می گيرند ـ برشوريده است. هر چند دير. وديگر وقتی که فاجعه، بين امروز و
فردا، در نوسان بود: - اين دشنام 
۱۳۹۱ آذر ۵, یکشنبه
محمدعلی اصفهانی شايد سقفی فرو ريخته باشد دررثای ساعدی و چند يار ديگر
بعضی هاشان، در همان پرلاشز، کمی اينطرف تر يا آنطرف تر، گودال کوچکی دارند، و تکّه سنگی بر آن. کمال رفعت صفايی مثلاً. شاعر آزرده دلی که تا واپسين دم حيات، همچنان بی شيله پيله و مهربان و خالی
از کينه مانده بود. آنطور که انگار که دردش نه از زخم خنجر نارفيقان، بلکه
از مسخ شدگی خود آنان است. و اين را دريکی از همان آخرين روز هايش، بر تخت کلينيک، با همان معصوميّت
هميشگی اش به من گفت. خوشحال از آن که کانون نويسندگان، بالاخره، اطلاعيه
يی داده است و بر آن نانجيبان ـ که هنوز همچنان نانجيبند، و هنوز همچنان،
جمعی اشان از آيينه، و جمعی اشان از حقد و حسد انباشته شده در خویش انتقام
می گيرند ـ برشوريده است. هر چند دير. وديگر وقتی که فاجعه، بين امروز و
فردا، در نوسان بود: - اين دشنام 
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر